Takich wielkich kości nasze psy nie znały. Owszem, jakieś szyjki indycze, czasem niewielka kość cielęca, ale takie giganty? 
Najpierw jednak należało zmierzyć się z psim entuzjazmem i zaprowadzić porządek w stadzie. 
W końcu udało się i można było przystąpić do dzielenia… 
W poszukiwaniu odludnego miejsca. 
Trzeba było czekać na swoją kolejkę. 
Tina przenosiła się z miejsca na miejsce. Nigdzie nie było bezpiecznie… 
Wszędzie czaił się wróg… 
Konfrontacja zbliżała się wielkimi krokami… 
Ostatecznie jednak udało się obronić kość bez rozlewu krwi i można było gryźć dalej. 
Są lepsze i gorsze kości… Ta wydaje się jednak najlepsza… 
Zbójeckie działania przyniosły w końcu efekt. 
Następnego dnia zanim psy wyszły do ogrodu, złożyłam kości w jednym miejscu i trochę ze strachem oczekiwałam na efekty. Nic się jednak nie działo, poza tym że wyglądały na bardzo zdziwione niespodziewanym znaleziskiem. 
